منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت.

هر نفسی که فرو میرود ممد حیات است و چون بر می آید مفرح ذات.

پس در هر نفس دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب.

از دست و زبان که برآید         کز عهده ی شکرش به در آید؟

باران رحمت بی حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده.

پرده ی ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد و وظیفه ی روزی به خطای منکر نبرد.

گر کسی وصف او ز من پرسد    بی دل از بی نشان چه گوید باز؟

عاشقان کشتگان معشوقند      بر نیاید ز کشتگان آواز